Konan mín settist á móti mér og horfði á mig tárvotum augum. Bænin var sögð svo lágum rómi að hún hljómaði sem skipun:
„Elskan mín, ekki fara aftur í leikfimi í þessum buxum.“
Buxurnar fann hún í óhreinatauskörfunni innan um önnur leikfimiföt, strandbuxur með skálmum niður undir hné. Ég hafði keypt þær um sumarið, skræpóttustu buxurnar á Adríahafsströnd Ítalíu, í þeirri von að þær leiddu athyglina frá næpuhvítasta manninum á sömu strandlengju.
Nokkrum mánuðum eftir sumarfríið fann ég engar stuttbuxur þegar ég ætlaði í karlaleikfimina svo ég greip þær ítölsku.
Ég lofaði að gera það aldrei aftur.
Fimm vikur liðu og ég lenti í sama stuttbuxnahallærinu. Nú myndi ég þvo ítölsku strandbuxurnar strax eftir leikfimina til að ekkert fattaðist.
Í upphafi tímans tilkynnti íþróttakennarinn að bæjarsjónvarpið ætlaði að mæta á staðinn og mynda. Hefði einhver á móti því?
Ég þorði ekki að segja neitt.
Sennilega hefði ég komist upp með þetta ef móðir mín hefði ekki álpast til að horfa á fréttir bæjarsjónvarpsins – og ef konan mín hefði ekki ansað þegar hún hringdi.
Stuttu síðar sátu báðar helstu konurnar í lífi mínu á móti mér.
Hvorug talaði tiltakanlega lágt enda hafði ég ekki heldur fundið hreina íþróttasokka og fullkomnað glæpinn með biksvörtum uppháum nælonsokkum.
UMMÆLI