„Ég vil fara þangað sem fólk er að hlæja“

Mig langar að tala um hana mömmu í þessu samhengi. Hún er 88 ára gömul og hefur alla tíð verið mjög sjónskert. Mamma elskar tónlist, söng og dans og hún er sérlega félagslynd. En hún ólst upp hjá fósturforeldrum í mikilli einangrun og var skömmuð fyrir að syngja og dansa

Síðar, eftir að hún giftist pabba, söng hún í kórum og var í kvenfélagi sveitarinnar þar sem við bjuggum. Hún gat aldrei keyrt bíl vegna sjóndepru sinnar en greip þau tækifæri sem buðust til að fara á mannamót. Mamma hefur þurft að þola mikið mótlæti á sinni löngu lífsgöngu en alltaf staðið bein í baki og bitið á jaxlinn. Hún er með Alzheimer en er samt ennþá mjög kát og félagslynd.

Á dögunum hélt ég veislu í garðinum mínum þar sem vinir og vandamenn komu saman til að gleðjast með mér. Auðvitað var mamma þar á meðal því hún myndi aldrei láta góða grillveislu framhjá sér fara! Á einu borðinu var sérlega mikið skrafað og hlegið. Mamma sá auðvitað ekkert hvaða fólk þetta var en það gilti einu. „Ég vil fara þangað sem fólk er að hlæja!“ Auðvitað var orðið við þeirri ósk og mamma skemmti sér konunglega langt fram eftir kvöldi.

Ég dáist að henni fyrir endalausa jákvæðni hennar og léttleika. Hún hefur kennt mér að neikvæðni og „sérhlífni“ er löstur og að vinnusemi, þrautseigja og jákvætt hugarfar sé það veganesti sem þarf til að bjarga sér í lífinu. Ég veit núna að það er rétt.